Mijn rug en ik

Mijn rug en ik.
Haat en liefde.

In het eerste studiejaar ontdekken ze dat er “iets” mis is. Na talloze onderzoeken zien ze dat ik een aangeboren scoliose, een verkromming van de wervelkolom, heb. Sinds toen herinner ik me “pijn”.

Ik word tien jaar lang in een korset geduwd, in de hoop de boel recht te doen groeien.
Zonder goed resultaat.
Er volgen tien jaren van pijn en ongemak. Als het korset strakker moet maar ook als het uit gaat, want dan sta ik letterlijk ‘wankel’. Korte topjes zijn er niet bij voor mij, als jong meisje is dat best confronterend.
Op chirokamp fiets ik als enige niet mee, kan sommige spelletjes niet meedoen en hangt mijn ‘harnas’ op de wasdraad als ik nat gegooid word met waterspelen.
Er wordt wel eens mee gelachen maar in mijn herinnering werd ik niet gepest.
Mijn klassiek balletdansen geef ik op als ik vijftien jaar ben. Ik durf niet spreken over een zorgeloze kindertijd maar voel me overwegend goed. Goed maar met pijn.

Een studie verpleegkunde was misschien niet het beste idee maar ik wou zo graag voor mensen zorgen. En dat gaat goed, de eerste jaren. Veelvuldig heffen, sleuren, weinig personeel enz. zorgen er voor dat ik artrose of slijtage krijg van nek tot staartbeen en nog enkele hernia’s er bovenop.
Infiltraties, kine, oefeningen, medicatie… Mijn pijn gaat er niet mee weg. De job wordt niet lichter, integendeel. Minder uren werken geeft verlichting. Begrip ervaar ik niet altijd. Iedereen heeft wel eens “rugpijn”, dus ik doe dapper voort.

Met ouder worden neemt de kromming toe en ga ik mijn kledij aanpassen. Strakke jurkjes horen er niet meer bij, open rug en hele hoge hakken ook niet. Mijn zwangerschappen ervaar ik als enorm zwaar. Letterlijk en figuurlijk. Intense pijnscheuten vang ik op zoals weeën. Met een bekkengordel, oefeningen, kine en baden kom ik de maanden door en het is bijzonder dat ik mijn dochters toch zelf op de wereld zet ondanks die moeilijke rugproblematiek en de bekkeninstabiliteit.

Mijn gezin past zich aan aan de situatie, er zijn periodes dat mijn man me in en uit bed moet helpen, dat ik niet meer in en uit bad kan, dat winkelen niet gaat omdat ik de box niet uit de auto krijg, dat de oudste mij helpt aankleden, dat de kinderen niet op mijn arm kunnen, dat pretparken niet gaan, dat ik huil omdat ik de was niet uit mijn machine kan halen, dat ik pijn heb omdat ik gekookt heb enz… Een hele grote pluim voor mijn huisgenoten. De kinderen kennen enkel een mama met pijn en dat doet me soms nog verdriet.

In 2020 is het zo erg met mijn rug dat ik na mijn nachtdiensten in foetushouding in bed huil van de pijn. Van de pillen krijg ik maagontstekingen en iedereen heeft wel eens last dus ik durf niet veel om hulp vragen. Infiltraties helpen maar een paar dagen. De enige dagen in mijn leven dat ik pijnloos was. Mijn pijnscore schommelt tussen 6 en 8 op 10. Altijd. Mijn omgeving ziet een sterke madam die geniet van het leven. Ik dans op blote voeten en de dag nadien lig ik de hele dag plat, maar dat ziet niemand. Ik betaal mensen om te poetsen, te strijken en mijn ramen te wassen, een luxemadam wordt er gezegd.

Tot ik op een dag nauwelijks nog kan bewegen. Corona woedt hevig in het ziekenhuis en er is weinig personeel, we doen veel alleen en ook de emotionele impact is groot. Later ontdek ik dat dat een grote rol speelt in mijn pijnervaring. Er volgt een periode van langdurig ziekteverlof, veel geduld en heel veel kine, massage en rust. Ik besluit niet meer terug naar het ziekenhuis te gaan en me te focussen op mijn job als coach.

Ondertussen krijg ik tweewekelijks een volledige lichaamsmassage en driewekelijks kine.
Ik neem geen pijnstilling meer.
Feestjes kunnen, maar stevig doorzakken kost me twee dagen recuperatie. Ik ga hier bewust mee om.

Weinig mensen weten hoe érg het eigenlijk was of is. Opmerkingen als “Je ziet dat niet” “Oh mijn buurvrouw (80) heeft dat ook” en “Ik heb ook pijn.” steken wel eens, al weet ik dat mensen dat goed bedoelen.

Vandaag gaat het goed met me. Ik ken mijn grens. Ik weet wat ik kan en ik heb bijna helemaal vrede met wat ik niet meer kan. Mijn pijnscore schommelt nu nog tussen 2 en 4. Ik hoef mijn lichaam niet meer tot het uiterste te duwen, bij een opstoot doe ik het rustig, doe wat zachte Yoga en zorg goed voor mezelf.

Ik begin te wennen aan mijn nieuwe lijf, mijn beperkingen en imperfecties. En net daarom ging ik een boudoirshoot doen bij Evelien. Mijn rug, mijn haat-liefdeverhouding met dit deel van mijn lichaam, op zo’n prachtige manier in beeld gebracht. Het maakt me bijzonder kwetsbaar en emotioneel. Ik durf eindelijk aanvaarden, omarmen, koesteren en beseffen dat ik dankzij die rug nu sta waar ik sta.

Denk goed na voor je oordeelt over wat je ziet. Welk beeld je van iemand hebt. Onthoud dat je nooit het hele verhaal of situatie kent.

“It was her crooked back that set her life straight.” By Abigail Kuhn

http://www.puurboudoir.be