Het plan was een minitrip terwijl de dochters op kamp waren.
Er zou geen opvang nodig zijn, ik moest niemand belasten, iedereen gelukkig.
De dag van vertrek, in de extreem vroege ochtend (lees 2u36) krijgen we bericht dat we de kinderen de dag nadien op kamp moeten halen wegens een coronabesmetting.
Ik ging er net inkruipen, we kwamen van een burentuinfeestje… van slapen kwam dus niks meer in huis.
’s ochtends na veel telefoontjes besluiten we de meisjes naar mijn mama te laten gaan. Een vriendin neemt onze kinderen van de kampplaats mee thuis.
Ik bel met de meisjes en peil hun gemoedstoestand, ze vinden het prima.
De weg naar Zaventem gaat moeizaam, mijn mindset zit niet zo goed en de ‘wat als’ blijft in mijn hoofd hangen.
Er volgt een berichtenstorm van mijn kinderen, moeder en zussen en ik begin steeds meer op van de zenuwen te raken..
Iedereen stuurt, iedereen is ongerust.
In Zaventem verloopt het niet volgens plan. Onze koffer is te zwaar, papieren niet in orde enz… de moed zinkt in mijn schoenen. Het scheelt weinig maar we geraken tot in het vliegtuig.
Mama stuurt dat ze de meisjes goed gaat opvangen en “dat we moeten genieten.”
Vriendin en buren sturen ook dat we het verdienen.
Ja… het liefst neem ik nu de eerstvolgende taxi naar huis.
Net voor het opstijgen komt bericht binnen dat iedereen daar tot zondag in quarantaine moet, er zou toch een hoog risicocontact geweest zijn.
Ik probeer al mijn trucks uit om tot rust te komen en het enige wat me wat kan afleiden is een huwelijksaanzoek aan boord. Even vergeet ik de coronashit als ik de steward zijn vriend, die met heel de familie aan boord is, op zijn knieën zie gaan en de eerste tranen prikken achter mijn ogen.
“Ik ga op reis en laat mijn kinderen achter terwijl ze ons nu nodig hebben.” beheerst mijn gedachten.
Op de luchthaven van Ibiza barst ik uit in tranen. Ik ben nu 32u wakker en wil mijn gsm liefst weggooien.
Mijn man wrijft op mijn rug en zegt, “ween maar efkes.”
We checken in in ons hotel, gooien onze spullen neer op bed en ik merk op hoe prachtig het allemaal is maar zit nog thuis met mijn gedachten.
We rijden naar het mooie Shamarkanda restaurant en ik kan voor het eerst terug doorademen.
Voorzichtig geniet ik van de rust, de eerste cocktail, het voortreffelijke eten, mijn man, de live muziek en heerlijke setting.
Na het etentje rijden we naar ons hotel waar we eindelijk douchen en ons naar de bar begeven.
Adults only hotel… en wij zitten daar te facetimen met onze meisjes terwijl ik nog maar eens in tranen uitbarst.
Niemand zegt iets, het is oké.
We gaan slapen en jammer maar helaas… ik doe bijna geen oog dicht.
Morgen is er een nieuwe dag!
Feelgood Coach
Adres
