Coronadagboek

Laten we het jaar positief ingaan! Nu ja… zo letterlijk bedoelde ik het niet.

Een dikke week geleden zat ik plots met een vervelende keelpijn en een schorre stem, niks waar ik normaal gesproken mee naar een huisarts zou gaan maar he… in deze tijd. Voor de zekerheid dan maar een testje en mijn klanten voor die dag annuleren. Gewapend met een hoestfles, keelpastilles en neusspray kroop ik de zetel in en ’s avonds kreeg ik dé mail.

“Positief!”  Lap. Ik heb corona. Oké. En nu??

Mijn brein draait op volle toeren. Ik moet hier even 17 mensen afbellen!  Ook mijn afspraak bij
de kapper, mijn tijd bij mijn coach en de ‘metekinderen’ die hun brief zouden voorlezen. Alles wordt geannuleerd.  Mijn kinderen deinzen achteruit als ik voorbij kom en ineens ben ik een gevaar in mijn eigen huis. Even lopen de gemoederen hoog op, iedereen voelt frustratie want hun activiteiten komen ook in het gedrang. Als een van mijn kinderen mij een mondmasker toewerpt voel ik een steek in mijn buik. Ik spendeer bijna twee uur aan telefoontjes en voel me ineens doodmoe.

“Liever niks op je pagina delen” daar zijn ze het alle drie over eens. “Om commentaar te vermijden.” Ik respecteer hen daarin, ook al wil dat zeggen dat ik al heel snel voel hoe alleen zo’n isolatie is en hoeveel steun ik normaal gesproken krijg van mijn volgers. Dus ik schrijf weer een blog. Ik schrijf en schrijf en schrijf het allemaal van mij af. Later publiceer ik deze blog als alles achter de rug is. Mijn mindset wisselt, toch grap ik nu dat ik een hele tijd onbetaald verlof heb. Ik probeer niet aan de financiële gevolgen als zelfstandige te denken. De koekjes zijn ineens voor mij en ook de chips waar ik ‘aan geweest’ ben. Ik begin een voordeel te zien 😉

Op dag 2 klink ik ’s morgens als een zeehond, mijn stem is bijna weg en ik klink veel zieker dan ik me voel. De discussie over de zin en onzin van de maatregelen met mijn kroost hier put me uit.  Zij uiten hun frustratie en ik neem het persoonlijk, een valkuil waar ik met open ogen inloop. Ik ben moe, kruip de zetel in en ben blij als iedereen mij even met rust laat. Het worden lange dagen, maar gelukkig leerde ik toegeven aan de noden van mijn lichaam en vandaag is dat rusten en slapen. Mijn ademhaling is te hoog en te snel en ik merk dat ik direct buiten adem ben in een gesprek. Mijn coach belt om te polsen hoe het gaat en moet drie keer zeggen… “Leen, ademen!” Werkpuntje voor de volgende dagen.

De dagen nadien gaat het beter. Met mij, maar ook de sfeer binnen het gezin. Na de commotie volgt hier meestal heel snel de “Oké, hoe gaan we dit hier aanpakken.” Wij leerden omdenken wat in zulke situaties heel erg welkom is. De meisjes leven weer zo’n beetje apart, zitten heel veel op hun kamer, ik gebruik een apart toilet en douche en blijf zoveel mogelijk uit de buurt. Zij weten natuurlijk hoe ‘plezant’ zo’n isolatie is en hebben hier vanzelfsprekend geen zin meer in. Voor mij is het snel duidelijk. Moeder gaat even ‘on hold’. Ik kijk tv, ruim wat op en rust, rust, rust. Er werd ook ineens beslist dat ik niet kook, want “Ja mama… euh dan mogen wij daar niet van eten eh!”  Wat dus meteen betekent dat ik voor het eerst in mijn getrouwd leven wacht tot het eten voor me neer gezet wordt. Waw. Echt. Hier kan ik aan wennen. Fysiek gaat het goed, ik merk niks behalve een verkoudheid. Wonder boven wonder slaap ik goed! Ik ga pas rond half één in bed en slaap in één stuk door tot half 9, wanneer ik ‘natuurlijk’ wakker word. Weer een meevaller.

Het is iets anders wanneer ze terug naar school gaan.
Mijn man werkt thuis maar toch voelt het huis leeg. De kerstboom is dan toch verdwenen en ik voel me een klein beetje somber. Ik word moe van altijd binnen te zitten maar kan het niet opbrengen om buiten te gaan wandelen. Ik mag geen contact hebben en kan niet garanderen dat ik in mijn klein dorpje niet wordt aangesproken. Dus ik zet me af en toe buiten op mijn terras met mijn gezicht naar de zon… Klein gelukske. 

Voor het eerst in mijn leven kijk ik series, overdag, terwijl ik mijn nagels lak en in mijn ondergoed rondloop.
Het voelt zo dubbel, ik ben niet ziek. De dagen gaan stilletjes voorbij, mijn huisgenoten blijven gezond en ik voel me elke dag sterker. Ons gezin doet het prima denk ik. Ik merk aan niks dat ik ‘ziek’ ben, behalve als ik 5 minuten op de crosstrainer sta en direct buiten adem ben. Oké, dat was geen goed idee dus. Dan rol ik maar mijn yogamatje uit en doe wat ik graag doe, online lesjes volgen dus!

Van de weinige mensen die weten dat ik thuis ben, krijg ik wél dagelijks berichtjes. Een handjevol volgers waar ik af en toe online contact mee heb sturen me regelmatig, iets wat ik echt enorm waardeer en zeker niet van zelfsprekend vind.
Een vriendin brengt koekjes langs. Ik voel me gesteund maar tel af naar de dag dat ik weer gewoon mag werken en ‘mijn’ mensen zien! Mijn man komt regelmatig vragen of ik iets nodig heb. Ja, weeral, ik heb het goed!

Het waren weer bewogen dagen. Maar ik voel me zo uitgerust, zo alert! De vreugde is groot wanneer ik de meisjes terug tegen mij voel kruipen in de zetel, wanneer we meer met z’n viertjes aan tafel zit en alles weer ‘normaal’ lijkt.

Corona heeft me stil doen staan, nog meer. Heeft me nog meer ruimte voor mezelf gegeven, me afgeschermd voor prikkels van buitenaf en me diep naar binnen laten gaan. Ik heb me laten dragen, me overgegeven aan de omstandigheden en heerlijk laten meedeinen met de flow. En het heeft me deugd gedaan. 

Ik geef nog graag wat goede raad weg:

“Alles gaat voorbij. Ook dit. Doe rustig.”

“Blijven ademen. Altijd blijven ademen…”

Liefs Leen